10 records that changed my musical taste

	Tim Solyan (drummer of Victims Family) challenged me to tell ten days in a row which records influenced my musical taste. I already prepared a list of 14 records, so I break rule one of 10 records. The explanations I prepared are all in Dutch, some days I will translate them (or let Google do that for me 😉) I list the albums in order of release date, which is not always the date I first heard of the album. A lot of records are missing that should be added to the list. Nomeansno is missing. They didn’t influence my musical taste, but they were the result of all the records. Victims Family is missing for the same reason. Great band, I listened to their CD’s a lot (at first on tape), seen them live in 1994, but it didn’t lead to anything else.
	Olivia Newton John – Totally Hot – 1978   Mijn vader kocht deze plaat, in de Shell-shop, omdat je daar met korting platen kon kopen. Dit was mijn allereerste LP, waarmee mijn muzieksmaak een aftrap kreeg. In 1978 was de film Grease DE filmhit van het jaar, we zijn er met de hele klas van de lagere school naar toe geweest, terwijl school dat niet organiseerde, dat hadden we zelf geregeld. In die film speelde Newton John “Sandy”, de Nieuw-Zeelands/Britse blondine die zelf al een hele carriere als o.a. country-zangeres achte de rug had. Omdat dit mijn allereerste LP was, heeft deze plaat nog steeds een speciaal plekje in mijn platencollectie. In 2002 kon ik via een illegale Russische website de MP3’s van deze plaat opnieuw downloaden voor het lugubere bedrag van 1 dollar. Sindsdien luister ik er af en toe weer naar, hoewel dat nu via een betaald abonnement op Youtube Music gebeurt.
	Doe Maar – Skunk – 1981   Plotseling was Doe Maar hot. En hip. Ook voor henzelf was het een totale verassing. Ze hadden een tijdelijke drummer, toen hij begon waren ze een bandje voor het circuit, toen de oorspronkelijke drummer van zijn auto-ongeluk was hersteld waren ze de nationale trots van de Nederlandstalige Muziek en wilde ieder tienermeisje trouwen met Ernst of Henny. Ik zat in de brugklas denk ik. Doe Maar was in september al geboekt voor het eindfeest in juni, maar in september waren ze nog onbekend, goedkoop en leuk voor een schoolfeest. Toen het juni was, was er beveiliging nodig, speelden ze in het Arsenaal omdat de school te klein was, en Doe Maar had voor diezelfde avond 100x zoveel kunnen verdienen dan ze met ons in september hadden afgesproken. Maar ze hebben er een schoolfeest van gemaakt, een schoolfeest om nooit meer te vergeten.
	U2 – WAR –1983   Hoe ik bij U2 kwam weet ik niet meer. De muziek was wat steviger dan ik daarvoor luisterde (UB40, Doe Maar), maar ik had een walkman en een casettebandje met deze LP erop. U2 was toen nog niet wereldberoemd, en ze dachten nog niet dat ze in hun eentje de wereld gingen verbeteren, en ze verdienden nog te weinig om bij ons de belasting te komen ontduiken. Wel was er Sunday Bloody Sunday.
	Nena – Nena – 1983 Deze LP heb ik volgens mij nooit zelf bezeten. Wel een cassettebandje, opgenomen vanaf de LP van een vriendin van een vriendin uit die tijd. Door 99 Luftballons was Duitstalige muziek hip geworden, en Nena helemaal. Deze cassette heb ik uiteindelijk helemaal grijsgedraaid.
	Mike Oldfield – Crisis – 1983 Deze LP stond in de platenkast van mijn Duitse neef. Om de een of andere reden had de muziek mij gepakt, en heb ik deze toen op een cassettebandje gezet. Tien jaar later heb ik meer van Oldfield gehoord, en in de ramsj bijna al zijn CD’s gekocht. Dat zijn er inmiddels dertig 😉, en NEE, dat is niet 30x Tubular Bells.
	The Feeding of the 5000 – CRASS – 1985 Volgens mij komt dit album uit  1977, maar ik leerde het pas later kennen. We kregen het op een cassettebandje van een klasgenoot van mijn broer, Leo uit Bodegraven, die als hobby had op scheermesjes kauwen. Die had er grappige stemmetjes tussen gezet, gemaakt met de Commodore 64. Op de achterkant stonden De Vopo’s uit Zwolle, ook zo’n band die in deze lijst had gepast.
	Jac. Plafond – Geen Touw – 1987 Deze CD werd door de VPRO verkocht, en hoewel ik geen CD-speler had, wilde ik ‘m wel graag hebben. Daarmee werd het mijn eerste CD. Hij staat vol met liedjes uit het radioprogramma Ronflonflon, dat op woensdagmiddag de VPRO-radio teisterde. Voor veel mensen was teisteren het juiste woord, maar juist door de Schipperiaanse humor had het programma ook een vaste schare trouwe luisteraars. Ik was door allerhande bezigheden nooit een trouwe luisteraar, maar ik ben bezig de schade in te halen, want alle uitzendingen staan tegenwoordig online op ronflonflon.vpro.nl en ik ben nog niet op de helft. Deze CD bevat eigen liedjes, die Wim T. Schippers schreef samen met Clous van Mechelen, bij velen beter bekend van Jantje Vos, de pianostemmer. Die speelde naast saxofoon zoveel instrumenten en was zo muzikaal, dat het vreemd is dat weinigen hem kennen. Zijn muziek kennen velen wel, o.a. de Grolsch-reclame uit de jaren ’80 schreef hij, dat klassieke deuntje dat heel geen klassieke muziek is. En de liedjes van Bert en Ernie zijn ook door Schippers en Van Mechelen geschreven. Al deze liedjes zijn apart, vaak met pakkende, eenvoudige melodielijnen, dubbelzinnige teksten en zitten toch weer verdraaid goed in elkaar. Voor mij is het een juweeltje, hoewel ik vermoed dat half Nederland zich er voor zou schamen te vertellen dat ze het (per ongeluk) ooit hebben gehoord 😉Typisch Wim T. Schippers dus.
	Charly Parker – Au Privave – 1988 Toen ik op de HTS zat, ging ik heel vaak op weg naar huis naar een grote CD-winkel op de Oudenoord. Daar hadden ze altijd aanbiedingen, CD’s van 10 gulden. Volgens mij had ik deze CD al voordat ik een CD-speler had, want ik luisterde er beneden in de woonkamer naar. Typische bebop van “The Bird”, en een begin van een jazz-collectie, waar verder vooral Stan Getz aan is toegevoegd.
	The Sugarcubes – – 1989   Ooit waren The Sugarcubes een underground-bandje van IJsland, dat mensen vooral kenden omdat ze die een keer op een festival hadden gezien. Een gek viertal, met een punkerig zangeresje, en een jongen die en niet kon zingen, en geen trompet kon spelen. De twee of drie anderen vielen een beetje in het niet, ik weet niet eens of ze met 4 of 5 op het podium stonden. De plaat heb ik nooit gehad, wel een maxi-single-CD, die ik enkele jaren later in Utrecht op de Oude Gracht kocht, wellicht zelfs tweede hands.
	Bjork – Debut – 1993   Omdat ik naar The Sugarcubes luisterde, adviseerde een pen-vriend op Blue Wave, het mail-systeem op de BBS in begin jaren ’90 mij om naar de nieuwe CD van Bjork te luisteren. Hij wist zeker dat ik het leuk zou vinden. Ik was er nog niet zo zeker van, maar om een kort verhaal lange te maken: hij had helemaal gelijk. Bij The Sugarcubes was Bjork al een eigenwijs nest, die onverwachte dingen deed. En dat deed ze op haar eigen CD’s ook. Of mensen het leuk of mooi vonden, deerde haar niet. Mij ook niet, haar eerste CD’s vind ik prachtig. Haar latere werk kon mij niet zo bekoren. Precies zoals Bjork het wellicht bedoeld had.
	Christina Stürmer – Freier Fall – 2013   Omdat ik wel eens naar Nena luisterde, begon Google Play Music, waar we voor betaalden en die dus mijn muzieksmaak aardig kende, allerhande muziek te suggereren. Meestal luister je daar een keer naar, maar soms blijft iets hangen. Christina Stürmer is niet Duits, maar Oostenrijks. Maar ze zingt wel in Hoch Deutsch, dus als je op school Duits hebt gekregen kun je het prima verstaan. Ze heeft met haar band heel veel CD’s gemaakt, nadat ze ergens in 2004 bij de Oostenrijkse Idols tweede was geworden. Ik ken de andere kandidaten niet, maar voor mij is zij de winnares van alle edities. Goede teksten, goede liedjes, goed gebracht, ook live. Een beetje als de Duitse Anouk, maar dan zonder die ‘net iets te grote bek’.
	Regina Spektor – – 2014   Ik heb een voorliefde voor artiesten die dingen net even anders doen dan de rest. Soms verveelt dat snel, zoals bij “two cello’s” die hardrockmuziek op een Cello speelden. Maar soms wordt het authentiek. Vaak vinden de meeste mensen het dan niets (ze kan niet eens zingen, zeggen mijn kinderen dan), terwijl ik denk: ze heeft een gouden keeltje, en doet zoveel meer dan alleen zingen. Regina Spektor begeleidt zichzelf op de piano, en ook daar doet ze vaak dingen die onverwachts zijn, en andere artiesten dus niet doen. Het past in geen enkel hokje, en precies daarom is het leuk. Als jij het niks vindt, is dat niet erg, in zekere zin was dat wellicht de bedoeling. Vind je het wel leuk, geniet er dan van.
	Mike Oldfield – Man on the Rocks – 2015 De laatste jaren doet Mike Oldfield niet meer zo heel veel, en laat ook weinig van zich horen. Hij heeft een leuk huisje met een studio op de Bahama’s, en af en toe komt er nog een nieuw album uit. Het album Man on the Rocks staat vol met kei-goeie nummers, gezongen door Luke Spiller, die door de platenmaatschappij speciaal voor dit album naar de Bahama’s was gestuurd. Ik heb wel eens de demo’s gehoord waarop Mike zelf zingt, en ja, laat Mike maar gitaar spelen, zingen kan hij beter uitbesteden. Vergeet Tubular Bells (I, II, IIII, 2003 en de rest), dit is gewoon het beste album dat Mike Oldfield heeft gemaakt, en wellicht dat hij ooit zal maken. Als je een hekel hebt aan Tubular Bells, zou je hier eens naar moeten luisteren.
	Metallica – Hardwired – 2016   In mijn jeugd was er een (1) uurtje hardrock op de radio. Vara’s Vuurwerk, met Henk Westbroek, die toen nog niet zelf zong en niet aan politiek deed. Soms luisterde ik daar wel naar, maar het was geen punk en ergens trok ik het niet. Van Metallica had ik wel gehoord, maar vooral de flauwe ballads die de hitparade hoorde, en daar moesten punkers van kotsen, en hoewel ik niet per se punker was, vond ik ballads maar sentimenteel gedoe. De nummers van Metallica die ik wel leuk had kunnen vinden, hoorde ik daardoor simpelweg niet. Dat ze in de jaren ’90 ook nog eens slechte CD’s gingen maken hielp niet echt natuurlijk. En hun geklaag in 2000 dat ze door bittorrent miljarden misliepen ook niet. Maar hun voorlopig laatste CD maakt alles goed. Knalharde, zeer muzikale, typische Metallica hardrock, die muzikaal goed in elkaar steekt, en met liefde en toewijdig werd geschreven en wordt gespeeld. Sindsdien luister ik af en toe ook wat ouder werk, liefst zonder de ballads 😉

 

Lijstjes ontdubbelen

We komen het allemaal wel eens tegen. Je hebt ergens een lijstje, maar sommige items komen meer dan eens voor, en wat je nodig hebt is een lijstje waarin alles maar een keer voorkomt.

Nou, met Excel/Calc/Google Sheets is het heel simpel om een lijstje met unieke waarden te maken. In dit voorbeeld ga ik er wel vanuit dat de volgorde van de items er niet echt toe doet, want het eindresultaat wordt standaard alfabetisch gesorteerd.

In mijn voorbeeld gebruik ik Calc van OpenOffice, maar het kan ook met Google Sheets en Excel.
Wie al bekend is met het fenomeen draaitabel (pivot table in het Engels), hoeft eigenlijk al niet meer verder te lezen.

Allereerst selecteer je de data die je wilt ontdubbelen.

Dan kies je uit het lint Data -> Pivot table -> Insert -> Current selection -> OK

Dan krijg je de draaitabel-wizard, en sleep je de kolom die je wilt ontdubbelen naar Row fields. In dit geval kiezen we de kolom Plaats. Hiermee heb je de data al ontdubbelt.

Indien je ook het aantal x bezocht per plaats erbij wilt hebben, sleep je de kolom Aantal x bezocht naar Data fields. Omdat we het totaal willen hebben, moet dit Sum zijn (dat krijg je standaard), maar als je het aantal x wilt tellen dat het voorkomt, kun je er op dubbelklikken, en een van de andere functies kiezen. Count voor het aantal maal dat iets voorkomt (doe je dit voor de kolom Plaats, dan zie je gelijk hoe vaak elke plaats in de dataset stond). Max/Min/Average kunnen in bepaalde gevallen ook wel eens handig zijn.